woensdag 25 april 2012

Door iemants kapper mist een soldaatje nu een arm

Vandaag was ik bij de kapper. En daar hoorde ik dit. Kapster: "Wilt u wat versteviging in uw haar?" Klant: ''Graag alles waarvoor ik betaald heb." Waarschijnlijk verwijzend naar de prijsopgaaf die haar voor haar knipbeurt was gegeven, want feitelijk had ze nog niets betaald. (Hoe dit allemaal leidt tot een soldaatje die zijn arm mist weet ik ook nog niet. Maar feit is dat het soldaatje een arm mist en ik vooraf daaraan naar de kapper ben geweest. Het verband (ha ha) zal zich wel vertonen als ik maar verder schrijf.)
Dus terug naar genoemde klant. Ze wil graag waar voor haar geld. En dat snap ik best, want kappers zijn niet heel goedkoop. Tenminste, zij was duurder uit dan ik, maar ik weer duurder dan het heerschap voor mij. Alle drie hadden we haar dat gewassen en daarna geknipt werd. Ons haar was ongeveer even lang en het duurde ongeveer even lang. Waar het prijsverschil van zo'n 18,00 euro door verklaard kan worden, ik weet het niet. Schiet mij maar lek of ruk me een arm af (raad ik je niet aan trouwens want ik kan Krav Maga he, weet u nog?). Afijn. Ik weet niet wat het is met mij en kappers, maar we verstaan elkaar niet altijd even goed. Zo af en toe wel, maar dat blijkt dan vaak eenmalig. De knipbeurt erna toont dat dan weer aan. Waarschijnlijk kom ik bijzonder truttig over. Getuige het keurig gekapte hoofd waarmee ik naar buiten wandel. Via de kortste weg naar mijn auto. Om thuis mijn kop onder de kraan te steken. Tenzij het regent, dan loop ik nog even een extra blokje. Regen is altijd goed na een knipbeurt. Het herstelt het zaakje weer een beetje. Maar ... keurig gekapt dus. Terwijl ik in mijn praatje met kapster altijd even toelicht dat ik niet zo van keurig houd. Dat ik meer een coupe chaos type ben. Het is nutteloos. Ik meld ook altijd even dat ik niet zo van de overmatige gel en haarlak ben. Ook nutteloos. Totdat ik mijn haar thuis weer gewassen heb, houd ik mijn hoofd angstvallig uit de buurt van alles wat los en vast zit. Uit pure angst chirurgisch verwijderd te moeten worden van iets wat anders bijna voor eeuwig vastgeplakt en wel deel van mijn hoofd uit zou moeten maken. Op dit moment moet ik mijn haar nog wassen, dus ik beweeg me nu al zo'n uur of 4 ietwat spichtig door mijn umwelt. En daar komt het soldaatje in beeld. Het soldaatje was uit zijn decor gevallen. Hij maakt normaal gesproken deel uit van een gezellig groepje op een vensterbankje in de keuken.
De zitvlakjes van de soldaatjes zijn niet echt vlak, waardoor ze wat wiebelig zitten en natuurlijk af en toe vallen. Zo ook dit soldaatje. Toen ik hem oppakte om hem terug in positie te zetten, raakte mijn hoofd dacht ik het raam. En de rest moet wel een gevolg zijn van een panische reactie, ingegeven door mijn eerder genoemde pure angst. Want het soldaatje viel van de weeromstuit op de grond. Wat hem een arm kostte. Nog wel zijn arm waarmee hij zijn geweertje vasthield. Hij vraagt om een uitleg. 'Waarom?', vraagt ie. Mijn uitleg accepteert hij niet. Mijn angst begrijpt hij niet. Dat kan hij immers niet. Hij gebruikt nooit versteviging voor zijn haar. Hij snapt het belang van een goed zittende coupe niet. Nogal wiedes, zijn haar zit onder een helm. Elke dag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten